سخت افزار، منابع نيروي انساني،اطلاعات و در نهايت مديريت و ساماندهي چهار ركن اساسي پيش برد يك سيستم اقتصادي اجتماعي است.
با نگاهي به اطراف خود در شرايط امروزين كما بيش هريك از سه عامل اول قابل دسترسي و يا خريداري است يك شركت توليدي ميتواند ابزار نيروي انساني و اطلاعات و دانش فني را با پرداخت بهاي آن بدست آورد ولي ركن چهارم خريدني نيست. ساماندهي و مديريت يك مجموعه به صورت مسقيم با مديريت ساير بخش هاي بالاسري ارتباط دارند و حتي اگر يك زير مجموعه بر حسب تصادف داراي سيستم مديريتي مناسب باشد، تعامل اجباري با ساير همسايگانش چاره اي جز تحمل نا بساماني مديريتي آن ها را ندارد .
اما آيا اين نابساماني ماندني است يا رفتني؟ كساني كه چند صباحي را در بيرون از اين محدوده جغرافيايي ما گذرانده اند كما بيش به اين امر واقفند كه بهاي استفاده از نظم و رفاه جوامع پيشرفته، گردن نهادن بر الزامات آن سيستم است كه گاه براي كساني كه از كودكي به آن عادت ندارند -مهاجران نسل اول- دشوار و گاه حتي غير قابل تحمل مينمايد.
علت اين امر عادت كردن و پذيرش ناخواسته بي نظمي و هرج و مرج است. اين پذيرش همچون سنت رايج تا اعماق وجود تك تك فرزندان چنين جامعه اي رسوخ ميكند تا آنجا كه كسب در آمد و گذران زندگي بسياري از افراد وابسه به همين هرج و مرج و نا بساماني مديريتي ميشود.
در اين بي نظمي هر كس به فراخور حالش ،بخش يا تمام سبد در آمدي خود را مرهون عدم مديريت صحيح و آشفتگي دايمي در امور اقتصادي فرهنگي و اجتماعي است.
كارمندي كه كم كاري ميكند يا رشوه ميگيرد و توبيخ نميشود ، پزشكي كه به سوگند خود وفادار نيست و مواخذه نميشود و بازاري كه ماليات نمي پردازد و گران فروشي ميكند، هريك به نوبه خود از اين آشفتگي نهايت استفاده را ميبرند و آگاهانه يا نا آگاهانه در صف حاميان حفظ وضع موجود قرار ميگيرند.به اين ترتيب سوء مديريت در ابعاد وسيع با لشگري ميليوني از طرفداران ريز و درشت خود همچنان به پيش ميتازد .
در حقيقت منافع اقتصادي جمعي كه نميتوان آن ها را اقليت دانست همواره حامي ادامه حيات نابساماني مديريتي است .ناگفته پيداست كه چنين وضعيتي قادر به ادامه حيات نخواهد بود ولي از آنجا كه همانطور كه اشاره شد منافع و زندگي بسياري وابسته به آن است، نقطه پايان حيات سيستم فروپاشي عظيمي خواهد بود كه در آتش عواقب وخيمش خشك و تربا هم خواهند سوخت.
.