نوع دوستي

يكي از دوستان من در شركتي كار ميكند كه حدود 300 نفر پرسنل دارد. چندي پيش يكي از همكاران او به علت بيماري حاد كبدي در بيمارستان بستري ميشود. هزينه عمل جراحي و درمان وي براي رهايي از مرگ 35 ميليون تومان بر آورد ميشود كه بيمه تنها پرداخت 2 ميليون تومان را تقبل مينمايد. با توجه به عدم توانايي پرداخت اين مبلغ توسط خانواده بيمار، همكاران از مديريت شركت تقاضاي پرداخت وام مينمايند كه مورد قبول قرار نميگيرد. در نهايت با پيشنهاد يكي از همكاران و توافق پرسنل و مديريت، قرار بر اين ميشود كه اين مبلغ از طرف شركت پرداخت گردد و در عوض ماهانه مبلغ 5 هزار تومان از حقوق همه پرسنل تا مستهلك شدن كامل وام ( حدود 22 ماه) كسر گردد.
در اينكه نظام تامين اجتماعي ناكارآمد است و در اينكه چه كسي مسئول است و چه كسي نيست و ... بحثي ندارم. ولي فكر ميكنم يافتن راه حلي عملي و سريع براي مشكل فردي كه در بستر بيماري با مرگ چند قدم بيشتر فاصله ندارد، به علاوه همكاري يك مجموعه 300 نفري براي اين كار نيك، جاي تامل و تقدير دارد. ديدن رفتاري كمياب از اين دست در جامعه اي كه هر روز ، شاهد كم رنگ شدن حس نوع دوستي در آن هستيم كور سوي اميدي است براي بقاي خصايل والاي انساني در دل انسان ها.