اين ملت بارها نشان داده است كه آنچه ميتواند باعث تحريك و تهييجش براي انجام حركت هاي بزرگ شود، نه عقل و شعور اجتماعي كه تحريك احساسات مردمي است كه توده وار عمل ميكنند. بحران هاي سياسي اجتماعي يكصد و پنجاه سال اخير نشان ميدهد كه حتي راهبري مدبرانه و صادقانه نخبگاني كه عمر حضورشان در مقايسه با كل مدت تاريخ معاصر، همچون مدت زمان درخشش شهاب ثاقبي است در آسمان تاريك اين سرزمين نيز قرباني همين فقدان كاربرد عقل و انديشه توده مردم شده اند. در بامدادي فرياد زنده باد فلاني و در نيمروز همان روز مرده باد همان شنيدن،ممكن نيست مگر اينكه ملتي در عقل را هنگام وقوع مهم ترين و حساس ترين اتفاقات تاريخي اش ببندد و احساسات را جاي گزين آن كند. راهبراني كاريزماتيك كه ميتوانند از اين درياي مواج احساسات در موقعيت هاي حساس بهره برند در تاريخ و حتي در اسطوره هاي اين ملت جاي گاه ويژه اي دارند و نشان داده اند كه بهتر و سريع تر ميتوانند به اهداف خود برسند.