چندي پيش با يك دوست صحبت از عدم استفاده از استعاره ها و جديد در ادبيات روز ايران بود.
آنچه براي انسان امروز ملموس است كمتر به عنوان استعاره و يا نشانه ( سَمبل )دستمايه شاعران امروز قرار ميگيرند.خيام و مولوي و ديگر بزرگان ادبيات فارسي در زمان خود آنچه در دسترس بود همه را به بهترين نحو به كار برده اند .اما امروز ديگر آن ابزار و وسايل در دسترس ما نيستد. دركمتر خانه اي كوزه ميبينيم . ديگر كسي براي نوشيدن از پياله استفاده نميكند و سبو را بسياري اصلا نميدانند كه چيست. پس چرا اكنون كه ابزار زندگي ما تغيير كرده كسي سعي نميكند در شعرش از استعارات و كنايات جديد تر بهره جويد ؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر